O Όττο είναι ένας σκυθρωπός, ολιγόλογος, δυσάρεστος 65χρονος. Έχει εμμονή με την τάξη, την πειθαρχία, τη σχολαστικότητα. Δεν αντέχει τους ανθρώπους που παραβαίνουν τους κανόνες – από το που παρκάρουν το αυτοκίνητό τους, μέχρι το αν ανακυκλώνουν σωστά τα πλαστικά τους. Η ζωή του είναι ασπρόμαυρη: σωστό/λάθος, νόμος/παράβαση. Μόνο για ένα διάστημα είχε χρώμα: όσο ζούσε η γυναίκα του, ο έρωτας της ζωής του. Εδώ και λίγο καιρό που έφυγε εκείνη, δεν υπάρχει κανένα φως, κανένας λόγος ύπαρξης και για τον Όττο. Έχει οργανώσει και τη δική του μεγάλη έξοδο – έχει ρυθμίσει τις υποθέσεις του, έχει κάνει τα τηλεφωνήματά του, έχει βάλει και σκούπα. Μόνο που η ζωή είναι έγχρωμη και γεμάτη εκπλήξεις. Μια οικογένεια που μετακομίζει απέναντι από το σπίτι του, με δυνατή φιγούρα την εξωστρεφή, φλύαρη, αγαπησιάρα μεξικάνα μαμά Μαρισόλ, θα ανατρέψει τη ζωή του. Θέλει δε θέλει, ο μονόχνωτος ορθολογιστής Όττο θα παρασυρθεί από την ωστική δύναμη της ανθρώπινης ζεστασιάς, της φιλίας, της γειτονικής αλληλεγγύης, της αγάπης.